Schooluniformen uitdelen

12 juli ’12
Het is erg warm hier in Cambodja, overdag in de zo’n 38 graden. Een hele omschakeling als je uit Nederland komt.
Ook het eten in Cambodja is heel anders, ’S morgen voor het ontbijt eet men vaak mie soep of rijst pap. De lunch bestaat vaak uit rijst met groente en vlees en ook het avondeten is hetzelfde. Brood wordt hier bijna niet gegeten.

Ik zit nu aan het einde van de middag in een houten huis op palen met mijn labtop op schoot. Een mooi moment om even een stukje te schrijven over wat we vandaag allemaal gedaan hebben. Momenteel is er een tropische regenbui en de regen komt met bakken tegelijk uit de hemel vallen. Nu weet je ook waarom de meeste huizen in Cambodja op palen worden gebouwd. Riolering hebben ze hier in Cambodja niet dus al heel snel is alles ondergelopen.
Het is nu 18.00 in Cambodja en in Nederland is het 13.00 uur.

Schooluniformen uitdelen:
Vanmorgen waren we al om 7.30 bij een lagere school om 500 schooluniformen, teenslippers en pennen uit te delen.
De school begint hier al om 6.00 uur, de kinderen hebben of ’s morgens of ’s middags les. Dit ligt aan de leeftijd van de kinderen.
Toen we bij de school aankwamen stonden zo’n 500 kinderen ons op te wachten in een lange rij langs de weg.
Wij liepen langs al deze kinderen die spontaan begonnen te klappen voor ons. Het geeft een heel ongemakkelijk gevoel en je weet niet goed wat je hier mee aanmoet.
Als we de kinderen voorbij gelopen waren liepen ze achter ons aan. Het was wel een heel grappig gezicht al die kinderen achter ons aan.

De leraren hadden alles goed georganiseerd en de kinderen gingen netjes voor de klaslokalen staan. Eerst nog even een toespraak van de leraar en van de burgemeester.
Er werd verteld aan de kinderen dat de schooluniformen gekregen hebben van mensen uit Holland . Dat de kinderen er zuinig en netjes mee moeten zijn. Dat leren belangrijk is voor hun toekomst enz.
Ook moest ik de kinderen toespreken in het Nederlands zodat Yean het weer kon vertalen in het Cambodjaans.
Daar sta je dan voor zo’n 500 lieve kinderen die je allemaal aan kijken. Samen met Yean snel nog even overleg gehad wat belangrijk is om te vertellen. Na een korte toespraak van ons gingen de kinderen het klaslokaal in waar door de leraren de schooluniformen, slippers en de pennen gingen uitdelen.
We zagen natuurlijk ook veel blije gezichten. Yean hoorde ook een kindje huilend voorbij lopen. Toen Yean vroeg wat er aan de hand was zei het meisje met een snikkende stem en twee hele grote tranen dat er geen goede maat schooluniform voor haar was.
Yean heeft het kindje meegenomen naar haar zus Oun omdat zei alle schooluniformen besteld had. Gelukkig was het snel geregeld en ook dit meisje kreeg een heel mooi schooluniform.
Toen alle kinderen de schooluniformen hadden aangetrokken werd er buiten nog een leuke groepsfoto gemaakt, leuk om te laten zien aan alle mensen in Nederland.
De leraar heeft ons nog een rondleiding gegeven door de school en hij liet ons trots het klas lokaaltje zien waar hij een kleine bibliotheek had gemaakt en een kleine ruimte waar de kinderen konden lezen. De leesboeken die wij vorig jaar hadden gegeven aan deze school stonden netjes in een zelfgemaakte boekenkast. De leraar gaf aan dat hij heel graag een grotere ruimte voor de kinderen wil om te lezen.

Omdat de school veel te klein is en er geen ruimte meer is voor de jongste kinderen moet er een klaslokaal worden bij gebouwd
De leraar liet ons een stapel hout zien waar hij nog een klaslokaal van wil gaan bouwen samen met de ouders van de leerlingen.
Een paar oude balken (half verbrand) had hij gekregen van een tempel die was afgebrand.
Omdat hij geen geld had voor schooltafels en bankjes zouden de kinderen op de grond
moeten zitten tijdens de les.
Wij bieden hem aan om 30 schooltafels en bankjes voor hem te kopen ( er kunnen twee kinderen aan 1 tafel zitten dus plaats voor 60 kinderen).
Hij is hier erg blij mee en wil zo snel mogelijk beginnen met het bouwen van het nieuwe klaslokaal zodat wij het misschien nog met eigen ogen kunnen zien.
We werden bij het vertrek bij de school uitgezwaaid door alle leerlingen en leraren.

Rijstzakken uitdelen:

Het is 13.00 uur we hebben ons warme eten net op of de eerste gezinnen komen aanlopen.
Er komt ook een Cambodjaanse trekker aanrijden met een kar erachter vol geladen met allemaal mensen.
Gezinnen die weinig tot niets te eten hebben en heel moeilijk rond kunnen komen.
Een vrouw die er heel mager uit ziet blijkt aids te hebben, ook horen we dat haar zoon aids heeft.
Yean’s zus Oun heeft 50 gezinnen of ouderen uitgekozen die een zak rijst krijgen van 50 kg.
Éen voor een worden de mensen naar voren geroepen om hun rijstzak in ontvangst te nemen.
Met brommers, fietsen en een trekker wordt het naar de mensen toegebracht.
Je ziet aan alles dat de mensen er heel erg blij mee zijn en ze bedanken ons als ze weer terug gaan.

’S Middags rijden we naar de stad Battambang om geld te pinnen. Ook kopen we schoolboeken en leesboeken voor een lagere school.



13 juli ’12
Yean was gisteravond erg ziek en had hevige buikkrampen. Waarschijnlijk toch iets gegeten wat niet helemaal goed gevallen is. Naar een dokter toe gaan heeft hier niet zoveel zin dus maar even afwachten.
Vanmorgen gaat het gelukkig een stuk beter met haar. Ze heeft af en toe nog wel wat kramp maar veel minder erg.
Vanmorgen bezoeken we de huizen die gebouwd of gerepareerd zijn. Met de auto rijden we zover mogelijk naar de huizen toe. Omdat de wegen zo slecht zijn moeten we vaak het laatste stuk lopen. We maken veel foto’s van de huizen. We zien nu met eigen ogen hoe blij de mensen zijn met hun nieuwe huis. Het zijn hele simpele huisjes gemaakt van golfplaten.
Maar de mensen zijn blij dat ze een eigen plekje hebben waar kunnen slapen en droog kunnen zitten als het regent.
Sommige huizen zijn alleen de golfplaten vervangen voor het dak. Ook zijn er huizen bij waar zowel de muren als het dak voorzien zijn van nieuwe golfplaten en nieuwe balken.
Er zijn ook 7 nieuwe huizen gebouwd voor gezinnen die geen eigen woning hadden.
Toen ik bij een van de huizen aankwam om te kijken hoe het geworden was hoorde ik dat deze mensen 10 kinderen hadden. Het is bijna niet voor te stellen hoe ze kunnen leven in zo’n klein huisje.